Τέλος λοιπόν. Αδοξο και καθ' όλα αποτυχημένο. Δε χωράει
αμφιβολία περί τούτου. Κι αν σήμερα ασχοληθώ λίγο με... μεταφυσική, δε σημαίνει
ότι εκεί θα ρίξω τον αποκλεισμό.
Οχι, μπασκετικά λάθη πληρώσαμε. Πολλά και σοβαρά. Απλά λίγη
ώρα μετά το φινάλε, λέω ν' αρχίσουμε από τα... θεϊκά σημάδια. Για το μπάσκετ,
από την Αθήνα με το... κακό, γιατί καλό δεν το λες που ήδη τελείωσε η Εθνική
από το Ευρωμπάσκετ.
Μόνο να βλέπεις τη μπάλα από "γεμάτο" λέι απ
του Ζήση να μπαίνει και να βγαίνει από το καλάθι στο ματς με την Κροατία,
έφτανε. "Οχι μάγκες, δεν υπάρχει περίπτωση να πάρετε έστω δίωρη...
παράταση" ήταν το μήνυμα. Πιθανώς δε θα άλλαζε κάτι. Ούτε που ασχολήθηκα
με το ματς που ακολούθησε από την ώρα που εμείς χάσαμε, αφού η Ισπανία πια δεν
έπαιζε τη ζωή της, άρα μπορούσε να είναι όσο χαλαρή ήθελε.
Μπήκε και βγήκε λοιπόν του Ζήση. Οπως βγήκε και μπήκε
ο Σπανούλης στην ομάδα. Στο χειρότερο σημείο. Γιατί πάνω του ήταν δομημένη η
ομάδα, αυτό ήταν φανερό. Και χάθηκε ο ρυθμός ακριβώς όσο χρειαζόταν για να...
καταστρεφούμε.
Οπως ήρθε ο τραυματισμός του Μαυροκεφαλίδη και χάσαμε
μια παραπάνω λύση στους ψηλούς με τους Σλοβένους να μας κάνουν πλάκα στα
ριμπάουντ. Οχι, ούτε γι' αυτό λέω ότι χάσαμε, απλά σε πιάνει το... παράπονο.
Ηρθε και ο Παπανικολάου να λαβωθεί πριν την τυπικά τελευταία ευκαιρία, έτσι για
να μη μας λείψει η ατυχία.
Οπως αποδείχθηκε "στραβό" το πρόγραμμα.
Λέγαμε ότι ανοίγουμε και κλείνουμε το πρώτο γκρουπ με τα "εύκολα".
Ναι, δεν αλλάζω γνώμη και δεν υπερτιμώ την Φινλανδία επειδή μας... κήδεψε. Αλλά
αν αυτή ήταν πρώτη, που η ομάδα είχε τη φούρια της αρχής και η Σουηδία
τελευταία, εκτιμώ ότι θα ήταν αλλιώς. Ακόμα και αν η δυνατή, αλλά επίσης όχι
κάτι τρομερό, Ιταλία ήταν το δεύτερο ματς και στη θέση της η αποδεκατισμένη
Ρωσία.
Οπως είδαμε χθες στο ίδιο καλάθι, από το ίδιο σημείο, η
μπάλα να κάνει το χατίρι του Καϊμακόγλου σε τρίποντο. Με τη Σλοβενία δεν του το
έκανε, εκεί που το ματς θα έφτανε στους τρεις και οι αντίπαλοι είχαν ήδη
αρχίσει να... λιποθυμούν.
Το λέι απ του Ζήση πο "ξέρασε" η μπάλα ήταν
απλά η κορύφωση του νόμου του Μέρφι. Ξεκαθαρίζω για μια ακόμα φορά: Δε φτάσαμε
σε αυτή τη μεγάλη αποτυχία από ατυχίες. Εξάλλου τη μοίρα μας εν πολλοίς οι
ίδιοι την προκαλούμε. Κάνεις λάθη, σου 'ρχονται και οι ατυχίες μετά. Από λάθη
μας και "αυτοκτονίες" φτάσαμε στο πρόωρο φινάλε. Απλά αυτά θέλουν
λίγες ώρες ακόμα και λίγο πιο καθαρό μυαλό για να αναλυθούν αναδεικνύοντας όλες
τις πτυχές.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου