6η θέση πέρυσι στους Πανευρωπαικούς αγώνες, 6η θέση και τώρα στο παγκόσμιο, 9η θέση στους Ολυμπιακούς αγώνες, και η εθνική μας ομάδα των ανδρών πλέον επανέρχεται δριμύτερη.
Μετά από την απουσία στα 2 τελευταία Παγκόσμια Πρωταθλήματα, όλα δείχνουν ότι η εθνική ομάδα πλέον σταθεροποιείται και πάλι στην συμμετοχή στις μεγάλες διοργανώσεις. Και μάλιστα διακρίνεται.
Στο Παγκόσμιο πάντως πρωτάθλημα που μόλις ολοκληρώθηκε, η εθνική μας παρουσιάστηκε εντελώς διαφορετική σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Με νέο προπονητή, και αρκετούς νέους παίκτες, προσπάθησε για το καλύτερο και κατά την άποψή μου τα κατάφερε.
Ας αρχίσω με τον προπονητή της ομάδας τον Σάκη Κεχαγιά.
Είναι γεγονός ότι ξένισε ο τρόπος που ανέλαβε την ομάδα. Ο Πρόεδρος της ΚΟΕ προσπαθώντας ουσιαστικά να "δικαιολογήσει" την απόφασή του, αναφέρθηκε σε συνέντευξη τύπου στα νέα δεδομένα που επικρατούν γενικά στην Ελλάδα.
Ο Σάκης, χωρίς να έχει κοουτσάρει ποτέ ομάδα Α1 (με εξαίρεση τον ΚΟΠΙ πριν μερικά χρόνια, όταν και υποβιβάστηκε) και με μόλις μερικούς μήνες στην ΚΟΕ ως 1ος προπονητής στην ομάδα των νέων που πήγε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Περθ (5η), βρέθηκε ξαφνικά μπροστά του να έχει να αντιμετωπίσει πολύ μεγάλη δυσπιστία, αλλά και απειρία από διαχείριση μεγάλων παικτών.
Η δουλειά που είχε κάνει στις προηγούμενες ομάδες του, φανέρωναν έναν άνθρωπο με πάθος για το πόλο και γνώσεις οι οποίες χρόνο με τον χρόνο μεγάλωναν.
Ομως, αν κάποιος είχε εντρυφήσει στην συγκεκριμένη φουρνιά παικτών, και με τα οικονομικά δεδομένα αλλά και με όλα τα υπόλοιπα που υπήρξαν, θα μπορούσε να δει και να εκτιμήσει, ότι το έργο του προπονητή της εθνικής φέτος θα ήταν σχετικά εύκολο.
Οι λόγοι είναι οι ακόλουθοι:
- Αναλαμβάνει μετά από 1 αποτυχημένη χρονιά, όπου ο Αντριτς έκανε το λάθος να παρουσιάσει μια ομάδα με μέσο όρο ηλικίας άνω των 30 (η μεγαλύτερη στο Λονδίνο μετά τους Ούγγρους). Επομένως η ανανέωση είναι υποχρεωτική, και σε μια τέτοια χρονιά, δεν θα υπήρχε θέμα επιτυχίας ή αποτυχίας επειδή πρόκειται για νέο ξεκίνημα.
- Οι οικονομικές δυσμενείς συνθήκες, ουσιαστικά δημιουργούν θετικότατο κλίμα στην ομάδα. Πάνε οι καλές εποχές που οι διεθνείς στην διάρκεια της προετοιμασίας είχαν το μυαλό τους κατά βάση στις οικονομικές τους απολαβές. Τώρα όσοι προσήλθαν στην προετοιμασία, γνώριζαν ότι δεν θα εισπράξουν σχεδόν τίποτα, και θα έπαιζαν για την πάρτι τους. Αυτό δημιούργησε μια πολύ ωραία παρέα, με πάθος για διάκριση
- Η ηλικία των διεθνών και ειδικά αυτών που αγωνίστηκαν, ουσιαστικά δείχνει μόλις 2 γενιές, οι οποίες μάλιστα ηλικιακά απέχουν πολύ λίγο μεταξύ τους. Ολοι λοιπόν αυτοί που πήραν το φορτίο επάνω τους, έχουν ξαναπαίξει μαζί πολλές φορές από τότε που ήταν μικροί και μπορούσαν να συνεννοηθούν εξαιρετικά, γνωρίζοντας ο ένας τα χνώτα του άλλου.
- Οι 2 φουνταριστοί, που είναι το Α και το Ω (ακόμα) σε μια ομάδα με όνειρα και στόχους, όλο τον χρόνο έκαναν μαζί προπόνηση και χρησιμοποιούντο στον Ολυμπιακό ακριβώς όπως και στην εθνική ομάδα. Μοιράζονταν τον χρόνο και δεν είχαν γκρίνιες, αφού έτσι έχουν εξάλλου συνηθίσει. Σκεφτείτε να παίξουν 2 φουνταριστοί στην εθνική που στην ομάδα τους παίζουν 25-30΄και στην εθνική θα έπρεπε να παίξουν 15-20΄. Είναι δεδομένο ότι όλο και κάποιος θα είχε πρόβλημα. Σκεφτείτε τώρα να είναι 3 αυτοί, όπως πέρυσι στο Λονδίνο.
- Οι παίκτες προέρχονται ουσιαστικά από 2 ομάδες μόνο. Και μάλιστα όλο τον χρόνο έκαναν πολύ καλή προπόνηση, αφού οι ομάδες τους είχαν μεγάλους στόχους. Επομένως παρουσιάστηκαν έτοιμοι από πλευράς φυσικής κατάστασης αλλά και εμπειριών μεγάλων στόχων και αντίστοιχα μεγάλων αγώνων.
Ολα τα παραπάνω, και ίσως και κάποια ακόμα στοιχεία που ενδεχομένως να έχω ξεχάσει, οδηγούν στο προαναφερθέν συμπέρασμα.
Ομως ο προπονητής σε τελική ανάλυση δεν έκανε τίποτα?
Η άποψή μου είναι η ακόλουθη: Ο προπονητής είναι ο Στρατηγός της ομάδας και σε αυτόν οφείλονται οι νίκες και οι ήττες. Αρα, έκανε πολλά πράγματα, ενώ περιμένω να κάνει κι άλλα στην πορεία.
- 1ος στόχος ήταν να καταφέρει να πείσει τους παίκτες του να κάνουν πράγματα που αυτός θεωρούσε σωστά. Το πρόβλημα ήταν λίγο μεγαλύτερο σε σχέση με άλλους προπονητές που ήταν στην εθνική, επειδή ο Σάκης δεν υπήρξε ποτέ του μεγάλος παίκτης με συμμετοχές στις εθνικές ομάδες.
Αυτό τελικά αποδείχτηκε εύκολο για τους ακόλουθους λόγους: α) Ο αρχηγός της ομάδας είναι πλέον καθαρά οργανωτής και δεν επιδιώκει να παίρνει επάνω του πολλές τελικές προσπάθειες, επειδή προφανώς έτσι του αρέσει. Οταν λοιπόν ο αρχηγός λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιποι β) όσοι παίκτες πήγαν στην προετοιμασία ήξεραν ποιόν θα έχουν προπονητή και επαναλαμβάνω, το κυριότερο, δεν πήγαν για τα λεφτά.
- Ο ορισμός στόχων επίσης είναι πολύ σημαντικός. Το ότι είναι επιτυχία η είσοδος στην 8αδα, δεν πρέπει να μας αρέσει. Ο προπονητής ορίζει τους στόχους και αυτός βάζει μέσα στην ψυχή των παικτών την ανάλογη ψυχολογία προκειμένου να πετύχουμε. Εδώ βέβαια χρειάζεται και η διοίκηση να στηρίξει την όποια κατάσταση, αλλά από ότι φαίνεται δεν υπήρχε στο μυαλό των ανθρώπων η τετράδα και το μετάλλιο, και αυτό ήρθε ξαφνικά μετά τα παιχνίδια του ομίλου. Η ήττα από την Ουγγαρία, οφείλεται (η έκτασή της κυρίως) σε αυτό το γεγονός. Κανείς δεν ήταν προετοιμασμένος για το μεγάλο βήμα. Και όταν ήρθε η ώρα, δεν υπήρξε η ανάλογη προετοιμασία (τι προετοιμασία να κάνεις μέσα σε 2 ημέρες που μεσολαβούν από το 1 παιχνίδι στο άλλο?). Αυτά προετοιμάζονται από καιρό πριν, και ελπίζω στην επόμενη διοργάνωση να σηκώσουμε πιο ψηλά τον πήχυ.
- Με λυμένα σημαντικά θέματα, όπως τα παραπάνω, ο Κεχαγιάς κατάφερε να παρουσιάσει κάποια στοιχεία που δεν είχαμε ξαναδεί από την εθνική μας.
Ηταν φανερό ότι ο στόχος ήταν η άμυνα. Η ομάδα ήταν πολύ καλά μελετημένη, και φαίνεται ότι το βίντεο δούλεψε πολύ. Ο Τσαλκάνης ήταν εντυπωσιακός και επάνω του στηρίχτηκε όλη η αμυντική προσπάθεια. Το γενικότερο στήσιμο στην άμυνα και στα μπλοκ, μας έκανε μια από τις ομάδες με τα καλύτερα ποσοστά στην άμυνα.
Το δεύτερο που είδαμε και προσωπικά εμένα μου άρεσε πολύ, ήταν η εκδήλωση των επιθέσεων σε παίκτη παραπάνω. Ανεξάρτητα από το αν υπήρξε επιτυχία, φαινόταν ολοκάθαρα ότι υπήρχε σχέδιο σε σχέση πάντα με κάθε ομάδα που αντιμετωπίζαμε. Και ήταν η πρώτη φορά που παίξαμε πολύ με τα δοκάρια.
Ομως ένας προπονητής μέσα σε ένα σύνολο 7 αγώνων μέρα παρά μέρα δεν κάνει μόνο σωστά πράγματα αλλά και κάποια λάθη, άλλα δικαιολογημένα και άλλα όχι.
Ο Κεχαγιάς λοιπόν πρέπει να πιστέψει πρώτα από όλα στον εαυτό του. Ατομα που βρέθηκαν στην Βαρκελώνη, μου είπαν ότι ήταν φανερό το άγχος που τον διακατείχε να πετύχει και ένοιωθε να δίνει εξετάσεις σε κάθε αγώνα.
Το άλλο που εμένα δεν μου άρεσε, ήταν ότι σε κάθε φάση, είτε στην άμυνα είτε στην επίθεση, ακουγόταν συνέχεια η φωνή του Σάκη να δίνει οδηγίες. Δεν άφηνε καθόλου τους παίκτες να πάρουν την οποιαδήποτε πρωτοβουλία. Είναι βέβαια και αυτό δείγμα του άγχους του. Οι διεθνείς παίκτες δεν θέλουν να ακούν οδηγίες συνεχώς. Στήνονται μέσα στο παιχνίδι, έχουν γενικές αρχές ως ομάδα, και πάνω σε αυτές κινούνται ανάλογα με τον αντίπαλο. Νομίζω λοιπόν, ότι είτε φώναζε ο Σάκης συνεχώς είτε όχι, οι παίκτες μας ήταν καλά στημένοι και ειδικά οι περιφερειακοί ήξεραν πως να κινηθούν σε άμυνα και επίθεση.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα πάντως που είχε η ομάδα, και το οποίο φάνηκε στα παιχνίδια με την Ουγγαρία και την Ισπανία, ήταν η κούραση. Η άποψή μου είναι ότι σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα διάρκειας 14 ημερών, όλοι οι παίκτες πρέπει να έχουν συμμετοχή και μάλιστα μεγάλη. Στην δική μας εθνική, 3 δεν αγωνίστηκαν καθόλου, και άλλοι 2 έπαιξαν σχετικά λίγο. Θεωρώ, ότι έμειναν στην Αθήνα παίκτες που θα μπορούσαν να βοηθήσουν πολύ (Καπότσης, Τίγκας). Ο Σάκης βέβαια έκανε τις επιλογές του και θα έπρεπε να τις στηρίξει. Δεν έπρεπε να φοβηθεί να χρησιμοποιήσει όλους τους παίκτες.
Συμπερασματικά μπορώ να πω ότι ο Κεχαγιάς παίρνει καλό βαθμό στην πρώτη του μεγάλη διοργάνωση, και από τώρα πλέον είναι υποχρεωμένος να αρχίσει να δουλεύει για το Ευρωπαικό πρωτάθλημα του χρόνου, όπου ο στόχος θα πρέπει να είναι μεγάλος.
Οι παίκτες τώρα:
Ο Τσαλκάνης ήταν η αποκάλυψη της εθνικής μας σε αυτούς τους αγώνες. Ειδικά στην αρχή που οι υπόλοιπες ομάδες δεν τον πολυήξεραν, οι εμφανίσεις του πλησίαζαν το τέλειο. Ομολογώ ότι αιφνιδιάστηκα από την επιλογή να ξεκινήσει αυτός και όχι ο Γαλανίδης, αλλά όσα ξέρει ο νοικοκύρης δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Επαιξε σε όλα τα παιχνίδια και είχε πολύ καλό ποσοστό (55%) με 57/104
Ο Γαλανίδης αγωνίστηκε μόλις 15΄και σε αυτό το διάστημα είχε 5/6 (83%).
Οι 2 φουνταριστοί είχαν και καλές και κακές στιγμές. Ο Μουρίκης έχασε πολλά περιττά κιλά και κατάφερε να σταθεί καλά. Εδωσε μεγάλες μάχες, ήταν καλός στο παραπάνω και πέτυχε 6 γκολ (6/18 , 33%). Μοιράστηκε τον χρόνο με τον Κολόμβο. Πρέπει να βελτιώσει πάντως την φυσική του κατάσταση, για να φτάσει στο πικ της καριέρας του.
Ο Κολόμβος κατά την άποψή μου ήταν λίγο καλύτερος. Είναι σίγουρα βελτιωμένος, πέτυχε 7 γκολ στο τουρνουά (7/16, 43%), αλλά έχει πολλά περιθώρια βελτίωσης. Πρέπει κι αυτός κάποια στιγμή να αποφασίσει να γίνει μεγάλος παίκτης, επειδή ακόμα δεν είναι, και είναι κρίμα να πάει στράφι τόσο ταλέντο.
Πάντως και οι 2 φουνταριστοί μας ήταν εξαιρετικοί σε κάποιες στιγμές. Πάλεψαν πολύ, συνεργάστηκαν άψογα με τους περιφερειακούς, και κατάφεραν να κρατούν καλά την θέση τους. Πολύ καλό και σημαντικό στοιχείο της εθνικής μας ήταν οι πάσες προς τα 2 μέτρα από την περιφέρεια, όταν όλοι πίστευαν ότι θα γινόταν σουτ και ήδη ο χώρος είχε ανοίξει.
Στην άμυνα ο Δελακάς ήταν αυτός που πήρε το μεγαλύτερο φορτίο. Αγωνίστηκε κατά μέσο όρο 18΄ και βοήθησε και στην δεξιά πλευρά εκεί που είχαμε ουσιαστικά μόλις 2 παίκτες. Πιστεύω ότι ο Βαγγέλης είναι από τα καλύτερα πρώτα δοκάρια στον κόσμο. Σκόραρε αρκετά, και με μεγάλα ποσοστά (8/18, 44%). Με δεδομένο ότι ξεκίνησε την καριέρα του ως πολύ καλός περιφερειακός, αλλά στην πορεία, λόγω των αναγκών της εθνικής μετατράπηκε σε αμυντικό, θα πρέπει να εμφυσήσει στην θέση, την οποία μπορεί να παίξει καλά και να ρισκάρει και λίγο περισσότερο για να μην οδηγεί πολύ γρήγορα τους υπόλοιπους σε κλειστές άμυνες.
Ο Ποντικέας στην 1η του διοργάνωση δεν πήγε άσχημα. Με μέσο όρο 10΄συμμετοχής (στα κρίσιμα 5 παιχνίδια), ο Κυριάκος βοήθησε στην άμυνα, αλλά όχι στην επίθεση όπου είχε μόλις 1/6 σουτ. Οι εμπειρίες που αποκόμισε είναι τεράστιες, και θα τις χρησιμοποιήσει στις επόμενες διοργανώσεις. Ελπίζω να παίξει περισσότερο φέτος στον Ολυμπιακό, προκειμένου να βελτιωθεί κι άλλο.
Ο Γούβης δεν αγωνίστηκε καθόλου (μόλις 21΄).
Ο Χρ. Αφρουδάκης είναι κατά την άποψή μου ένας από τους 5 καλύτερους οργανωτές στον κόσμο. Εδώ και χρόνια, προτιμάει να οργανώνει την ομάδα από το να σκοράρει, και αυτό είναι αλήθεια ότι έχει φέρει σε πολύ κόσμο που παρακολουθεί, μεγάλες απορίες. Ο ίδιος φαίνεται να αρέσκεται σε αυτό το πολύπλευρο παιχνίδι, και το ξεκίνησε εδώ και πολλά χρόνια επί εποχής Καμπάνια, που ήταν ο πρώτος που του είχε δώσει αυτόν τον ρόλο. Τα στατιστικά του αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Αγωνίστηκε κατά μέσο πάνω από 27΄ανά παιχνίδι και σούταρε μόλις 15 φορές με χαμηλά ποσοστά (4/15). Ομως έκανε 12 ασίστ και είχε και 7 κλεψίματα.
Ο Μυλωνάκης έκανε το καλύτερο τουρνουά της καριέρας του. Ηταν εντυπωσιακός σε περιφερειακή άμυνα αλλά και στην επίθεση, και συνεργάστηκε άψογα με τον Βλαχόπουλο στην δεξιά πλευρά. Δεν βγήκε σχεδόν καθόλου από το παιχνίδι, για αυτό και έπεσε ελάχιστα η απόδοσή του στα τελευταία ματς. Η προσφορά του ήταν πολύπλευρη. Σκόραρε πολύ (11/18) με εντυπωσιακά ποσοστά (61%), έκλεψε πολύ (12) έδωσε πολλές ασίστ (7).
Ο Βλαχόπουλος μας εντυπωσίασε. Ηταν καταπληκτικός. Βρήκε την θέση που του ταιριάζει και είναι η δεξιά πλευρά. Η σωματοδομή του είναι τέτοια, που του δίνει την δυνατότητα να ελίσσεται, ενώ η συνεργασία του με τον Μυλωνάκη ήταν αναμενόμενη, αφού παίζουν μαζί στην Βουλιαγμένη. Ο Αγγελος έπαιξε πάρα πολύ (30΄ μέσο όρο ανά ματς), δεν κόλωσε πουθενά, σκόραρε πολύ (11/26, 43%), ήταν ο πρώτος κλέφτης της εθνικής με 19 κλεψίματα, και ο πρώτος μπλοκέρ. Μαζί με τον Μυλωνάκη ήταν αυτοί που ουσιαστικά έλυσαν το πρόβλημα στο 1 και στο 2, εκεί που οι περισσότερες ομάδες δεν είναι καλές.
Ο Φουντούλης έπαιξε κι αυτός πολύ, και ήταν επίσης εξαιρετικός, Με 16/36 (44%) ήταν ο πρώτος σκόρερ της εθνικής μας. Γενικά η παρουσία του ήταν πολύ ικανοποιητική. Προσέφερε αυτά που περιμέναμε. Ο Γιάννης είναι γνωστό ότι βρίσκεται σε εξαιρετική ηλικία (25) και μπορεί να στηρίξει επάνω του ο κάθε προπονητής πολλά πράγματα.
Ο Γούνας έχει πέσει επάνω στον Αφρουδάκη και τον Φουντούλη που παίζουν στην ίδια πλευρά. Επαιξε σχετικά λίγο (11΄μέσο όρο) και ίσως θα μπορούσε να αγωνιστεί για 2-3΄ακόμα για να φρεσκάρει περισσότερο κάποιον από τους άλλους 2. Πάντως ήταν καλός, αν και έδειξε αγχωμένος και σχετικά κομπλαρισμένος. Δεν έκανε περιττές προσπάθειες αν και έχει την ευχέρεια να σκοράρει λόγω του "θράσους" που τον διακρίνει. Για τον Αλέξανδρο, η επόμενη χρονιά στον Ολυμπιακό είναι πολύ σημαντική. Εκεί θα πρέπει να προσαρμοστεί σε νέα δεδομένα, και αυτό είναι καλό, επειδή και στην εθνική θα έχει περίπου τον ίδιο ρόλο. Σκόραρε αρκετά για τον χρόνο που χρησιμοποιήθηκε και με πολύ καλά ποσοστά (8/17, 47%).
Ο Κ. Γεννηδουνιάς δεν έπαιξε καθόλου, όπως και ο Κ Γούβης. Παρόλα αυτά η εμπειρία έστω και από τον πάγκο που απέκτησε είναι μεγάλη.
Συμπερασματικά, μπορώ να πω ότι αυτή η εθνική μπορεί να φτάσει γρήγορα σε κάποιο μετάλλιο σε μεγάλη διοργάνωση, φτάνει να το πιστέψει. Διαθέτει πολλούς καλούς παίκτες σε όλες τις θέσεις, με μεγάλες προοπτικές.
Πλέον όλοι θα μας περιμένουν και θα μας υπολογίζουν διαφορετικά. Αυτό είναι και καλό και κακό. Ας δουλέψουν τα παιδιά στις ομάδες τους καλά, και ας μην φοβούνται τίποτα. Εξάλλου ότι πλέον κάνουν, το κάνουν μόνο για την πάρτι τους.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου